Als borrelende gedachten, veranderen in uitgesproken zaken, en de paniek toeslaat.

Ik heb het regelmatig gehad, cold feet. Niet met het in het huwelijksbootje stappen, maar wel met de adoptie van een nieuwe hond.
Ik moet me vooral kapot schamen. Dat lees ik namelijk nogal vaak als ik zie dat iemand vlak voordat een hond op transport gaat, toch besluit af te zien van adoptie. Begrijp me niet verkeerd, het is diep droevig voor de hond in kwestie dat de kans aan de mooie hondenneus voorbij gaat, maar bedenk ook dat het dus niet de juiste plek was! Dat de verloving op tijd verbroken werd, is een gunst.

Ik sprak onlangs iemand die het uitsprak, het gevoel van cold feet. En bedacht me dat ik dus helemaal niet alleen was, er zijn meer idioten op de wereld die het ook ervaren.
Ik heb het dus al een paar keer ervaren. Het ging allemaal net zo lekker. De honden deden het prima. Geen vuiltje aan de lucht. Heerlijk relaxed van het leven genieten, zonder zorgen. En dan in een onbewaakt ogenblik… “ahhhh kijk nou, die lieve ogen, past precies in ons clubje”. Ik hoor het mezelf denken, liefde op het eerste gezicht en voor ik het weet heb ik, toch wel goed doordacht, een nieuwe hond “besteld”. Een soort Pools bruidje, maar dan een hond, uit Polen/Bosnië/Kroatië/Nederland/Griekenland (ik wil niet discrimineren)
En de tijd verstrijkt. De aankomst komt steeds dichterbij en mijn zenuwen nemen toe. Wat als het niet klikt tussen de honden? Wat als de hond echt doodongelukkig zal zijn? Wat als het mij niet lukt? Dan faal ik, ten koste van de hond, en dan kijkt iedereen mij natuurlijk boos aan.

De zenuwen gieren, als een razende storm, door mijn hoofd, hart, maag en buik. Ik heb tintelende armen van de nervositeit, en ik hoop stiekem dat er een uitweg komt. Dat de hond niet kan komen, zoiets, maar toch ook weer niet want ik ben verliefd op de foto. Ik ben in de war.

De eerste keren dat dit gebeurde voelde het echt als paniek tot aan de aankomst, inmiddels ken ik mezelf beter. Ik leg het naast mij neer. En ik weet dat het goed komt. Dat de weg naar fijn samenwonen hobbelig kan zijn is ook een feit, dat het niet zomaar van een leien dakje zal gaan erken ik. En daarmee komt er rust. Het is geen impulsbeslissing, ik doe het met mijn hart en weet dat ik er klaar voor ben. Het moment dat je voor jezelf de knoop doorhakt en bewust kiest voor het permanent blijven van de nieuwe aanwinst verandert er heel veel, dat merk ik steeds weer.

En voor iedereen die afhaakt vlak voor de daadwerkelijke adoptie, gebruik deze ervaring voor een toekomstige beslissing, en neem deze weloverwogen of vraag iemand met je mee te denken! Je bent niet alleen!
Liefs, Suze

ps. Op de foto Minnie, in Polen heette ze Honoratka. Een geweldig hondje wat ons 9 maanden louter liefde en plezier bracht.