Ik hoor het regelmatig: “ik moet me vaak verantwoorden waarom ik heb gekozen voor een buitenlandse herplaatser”. En ik herken het.
We lezen ontzettend vaak de uitspraak “De Nederlandse asielen zitten al vol genoeg” en “Laat ze liever daar” op social media. Voor mij een belangrijke reden om te starten met de dagvullende lezing over de buitenlandse hond. Maar ik bedacht me van de week wat ook weer daadwerkelijk voor mij de druppel was om iets te gaan veranderen aan het imago van de importherplaatser en het beeld wat veel mensen hebben bij deze bijzondere honden.

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Na twee weken rust, reinheid en regelmaat gingen we voor het eerst met onze nieuwe aanwinst “Boets” de straat op. Naar de overkant van de straat, daar even scharrelen en weer terug. Dat was het plan. Nu moet je weten dat Boets 13 jaar in het asiel had doorgebracht, ze was daar als 2 weken jong pupje binnengekomen en haar wereld was dus beperkt gebleven tot de omheining van het Bosnische asiel.
Maar ze paste zich razendsnel aan, genoot van alle luxe en het werd tijd voor de volgende stap. Samen met de andere honden liepen we naar de overkant. Boets vond het echt spannend, een hele nieuwe wereld. Ik was zo onwijs trots op haar, ik voelde alleen maar liefde.

Er liepen mensen langs met een hondje. Ze keken naar het tafereel van een onder de indruk zijnde Boets en zeiden op een echt vrij minachtende wijze: “Zeker een buitenlander”, waarop ze nuffig doorliepen. En nee dat was geen aanname, geen invulling, geen projectie. En ja, het klopt, het is een buitenlander, maar geen ongedierte.
Het is een hond, net als iedere andere hond.
Mijn hart brak, ik voelde me zo intens verdrietig. Daar zat ze, mijn alles, bij te komen van het eerste avontuur buiten, en er werd ongevraagd een oordeel gegeven over haar. Zonder dat ze ook maar iets wisten van haar en haar situatie.

Nu kun je zeggen: “Ach, laat gaan” of “Ze bedoelen het vast niet zo”, maar het is zo ijskoud en keihard om met zo’n oordeel om je oren geslagen te worden. Hoe vaak ik niet te horen heb gekregen dat mijn buitenlanders overduidelijk minder waard zijn. Ik snap daar werkelijk helemaal niets van.
Wie bepaalt de “intrinsieke” waarde van een hond? Waarom zou mijn straatliefje minder waard zijn dan een bij een rasfokker geboren pup? Een hond is toch een hond?
Voor mij was dat het moment. Er moest iets veranderen.

En nu zijn we ruim een jaar verder vanaf de start van de eerste lezing en kan ik alleen maar trots zijn, op mijn "partners in crime", op alle blije baasjes, op iedereen die een positieve bijdrage levert aan het leven van de buitenlandse herplaatser in Nederland, en ook een beetje op mezelf!

Op naar een betere wereld. Liefs, Suze