Het verhaal van onze lieverd Hugo, een hondje dat op straat leefde, verlamd geraakte en nu al waggelend door het leven gaat. ☺️

Hoe het begon …

In het voorjaar van 2018 was ik op zoek naar een hond met een beperking die eventueel kon assisteren tijdens therapie sessies met kinderen. Ik kwam drie hondjes tegen op het internet die mijn hart veroverden en besloot de drie asielen aan te schrijven. Het asiel uit Kreta reageerde onmiddellijk en indien ik interesse had om Hugo te adopteren, dan moest ik tot daar gaan om hem te leren kennen. De afgelopen maanden had hij immers een zwaar parcours achter de rug vermits hij enkele maanden volledig verlamd was. Hij was intussen terug op de been, maar de man van het asiel wilde eerst weten of er een klik zou zijn tussen ons en of hij wel goed terecht zou komen. Een week later zat ik op het vliegtuig …

De eerste ontmoeting zal ik nooit vergeten, een mager en wankelend hondje tussen meer dan 300 andere honden die allemaal naar aandacht snakten. Die eerste blik, die eerste aanraking … ik was verloren. Gedurende een jaar ben ik meermaals afgereisd naar het asiel om vrijwilligerswerk te doen en om bij Hugo te kunnen zijn om hem beter te leren kennen. Niet alleen had zijn lichaam heel wat schade opgelopen, ook zijn hersenen vertoonden tekenen van onherstelbare schade. Ik kan het niet anders omschrijven dan een hondje dat er is, maar absoluut geen idee heeft wat er allemaal gebeurt rondom hem.

Op zekere dag waren we ‘s avonds de honden aan het tellen en we misten er eentje. Ik kreeg een 20-tal honden mee om hem te gaan zoeken in de bergen, en ook Hugo mocht mee met mij. Tijdens de zoektocht liepen al de honden in mijn buurt, maar 2 honden weken geen millimeter van mijn zijde, Hugo en Perla. Het was me intussen ook duidelijk geworden dat de band tussen Hugo en Perla heel bijzonder was. En op dat ogenblik, toen de man van het asiel zag dat deze twee lieverds mij niet uit het oog verloren, kreeg ik het fiat om Hugo te adopteren. Zonder twijfelen besloot ik dat Perla ook mee moest komen, deze twee lieverds hoorden gewoon bij elkaar. Met haar eigen traumatische achtergrond van een leven aan een ketting vormden ze het perfecte duo.

Nu, terwijl ik vrijwilligerswerk deed in het asiel, was er ook een blind poesje dat mijn hart had gestolen en gezien dit prutske haar mannetje kon staan tussen al die honden, besliste ik om ook haar te adopteren. Ons huis werd klaar gemaakt voor deze drie lieverds waarbij ik zelfs de hondenkussens persoonlijk heb uitgeprobeerd door een hele nacht op te slapen, ik wilde immers zeker zijn dat ze geschikt waren voor het fragiele lijfje van Hugo.
Na 9 maanden was het dan zover om voor een laatste keer af te reizen en onze drie lieverds klaar te maken voor de grote reis naar België. Ditmaal gingen ook mijn twee kinderen mee om enkele weken mee te helpen in het asiel alvorens we met onze drie staartjes zouden terugkeren. Lang verhaal kort, kinderen meenemen naar een asiel is misschien niet het beste idee ... of toch?

Al heel snel boekten we twee vliegtuigtickets bij voor een piratenkitten die nog maar net zijn oogje verloren was en voor een pupje dat net haar zusje was verloren. Het ging heel snel van drie naar vijf, en daar trok ik dan ook wel de lijn.

Helaas stierf ook ons pupje de dag voor vertrek … Ons hart was gebroken, maar we maakten Hugo en de anderen klaar voor vertrek. Was het ‘meant to be’, geen idee, maar een uur voor vertrek vroeg de man van de shelter of we met het blanco vliegticket toch een pupje konden meenemen dat net een voorpootje was verloren. We zouden haar maar voor enkele maanden moeten fosteren tot een dame uit Duitsland haar zou komen halen. Het was bitterzoet om dit pupje mee te brengen, maar op deze manier konden we toch een ander hondje een warme thuis bieden. Echter enkele weken later zag de adoptant af van de adoptie en beslisten we dat ons driepootje mocht blijven. De liefde in huis werd alleen maar groter en intussen zijn we drie jaar verder en hebben we zeven diertjes met beperkingen die ons huis tot een warm nest maken.

De adoptie van Hugo is DE start geweest van een mooi verhaal, ons verhaal.

Zijn gezondheid gaat met ups en downs, zijn lijfje is onherstelbaar beschadigd en gewoon zitten op zijn poep is iets dat hij nooit zal kunnen. Ook schudden zonder te vallen lukt zelden en hoeveel hij ook eet, er komt geen gram bij. Maar hij is gelukkig, brengt graag zijn dag door al soezend in de zetel en geniet volop van de knuffels die hij krijgt. Wanneer we op stap gaan, dan heeft hij het gezelschap van ‘zijn Perla’ nodig om zich zekerder te voelen, ze is zijn persoonlijke assistentiehond. Onafscheidelijk sinds de dag dat ze samen in het asiel zaten, een band die behouden moest blijven.

En wat betreft mijn oorspronkelijke bedoeling om een hondje met een beperking te adopteren, wel, al onze diertjes hebben hun eigen alter ego om samen met kinderen op missie te gaan: kinderen helpen bij het praten over gevoelens en educatie geven aan kinderen over het harde leven van straatdieren. Wat 1 hondje al niet teweeg kan brengen!

Zo fier op onze lieve Hugo! Dat we nog lang van elkaar mogen genieten … ☺️