Zo'n plakhond, zo één die altijd bij je wil zijn. Zo één is Dora, onze Bodeguero kruising uit Spanje. Ze gaat zoveel mogelijk overal mee naar toe, dus ook toen er een weekend Nederland doorkruisen op de planning stond.

Na een laatste rondje over ons strand, vertrokken we, bepakt en bezakt, met de bus naar het treinstation in Middelburg, een halfuur reizen. Dora zat blij naar buiten te kijken, en we kregen al complimenten over hoe braaf ze was.

Op het station moesten we een uurtje wachten. Prima, een kauwstaafje uit de tas en even knuffelen
Toen de trein in, even een lastig momentje met tassen en hond door smalle gangetjes, maar Dora hield zich rustiger dan ik en plofte gelijk neer op de bank. Iedereen die erlangs liep, werd, hoewel onzeker in lichaamstaal, uitgebreid besnuffeld.

Onze eerste overstap was maar 2 minuten, dus half rennend over het perron. Dora vond het een prachtig spelletje, terwijl ik zelf half in paniek was.
Bij de volgende overstap (inmiddels 2.5uur aan het reizen) was helaas een roltrap... Totaal in paniek, haar hele lichaamshouding gilde NEE. Gelukkig was daar de reddende engel in de vorm van een mevrouw die óók een hondje bij had. Zij heeft mijn tassen gedragen, en ik Dora, al trillend, de roltrap af. Beneden begon ze direct te schudden om de stress kwijt te raken. Mijn wc-papier uit de tas gehaald om haar kwijl af te vegen, een beetje water gegeven, en de volgende trein in.

Uiteindelijk kwamen we aan in Limburg, waar we mijn vriendin en haar hond ontmoetten. Die kende Dora, feest! Dat was direct rennen om de stress kwijt te raken. 'S avonds even alleen blijven zodat wij konden gaan eten, ook dat ging prima, ze is boven op de tafel gaan liggen - bij mijn reistas.

'S nachts samen op een luchtbedje, Dora heeft heerlijk liggen slapen én flink gedroomd over enge roltrappen en grote reizen. Ik lag wakker en half op de grond...

De volgende dag, na een ronde door het bos, de auto in naar Groningen. Moe van de vorige dag heeft Dora eigenlijk de hele weg liggen slapen, met wat snoepjes tussendoor. In Groningen logeerden we bij mijn moeder en haar 3 honden, Dora's allerbeste vriendjes. Zodra we het dorp in reden, kwam ze overeind en had ze het door. Dat was feest, lekker spelen en rennen, en daarna slapen waar je maar wilt, want je voelt je veilig.

Daarna stond er een verjaardag in Drenthe op de planning, maar Doortje was zo overprikkeld dat ze niet eens mee naar buiten wilde, dus die mocht ze overslaan. Lekker bij haar vriendjes thuis, terwijl ik ging feesten. Ondanks dat ze erg braaf was geweest, wilde ze pas mee naar buiten toen ik zelf terug was.

En de dagen erna de hele reis weer terug de andere kant op, Groningen - Limburg, een nachtje slapen en terug naar Zeeland. Dora was moe, begon wat opstandig te worden en was, waar ze normaal andere honden negeert, nu echt in verdedigingsmodus, incl. ontblootte tanden en gegrom.

Terug thuisgekomen wilde ik haar uit gaan laten, maar Dora lag al totaal in coma. Prima, dan een rondje minder die dag. De dagen erna heeft ze véél geslapen en nog meer gedroomd, maar inmiddels is ze weer haar drukke, blije zelf.

Moraal van het verhaal: met een beetje hulp, snoepjes, water en vriendjes, kan ook zo'n enorme onderneming overwonnen worden. Nee, niet elke week, maar zolang het baasje er maar bij is, is het zelfs voor plakhondjes soms leuk om te touren.