Herinneren jullie het nog? De eerste ontmoeting met je buitenlandse herplaatser? Was het in een gastgezin, of bij de aankomst? Weet je nog wat je voelde?
Ik, Suze, wel, van allemaal. Ik ben er inmiddels 14 verder naast de paar Nederlandse honden die wij adopteerden.

De eerste indruk, dat eerste moment. Ik ben altijd nerveus als ik weet dat er een nieuw gezinslid komt.

Bij onze eerste hond, Morus, was het echt meteen dikke mik. Hij werd mijn schaduw en ik werd zijn zon ????. Bij de daaropvolgende honden was het óf liefde op het eerste gezicht en meteen helemaal goed, of er was zoveel fysiek aan de hand dat ze in de "overlevingsstand" stonden. Maar iedere keer is het weer spannend, het moment waarvan je weet dat het komt, waar je naar toe leeft als adoptant.

Je hoopt dat er meteen de zogenaamde klik is, maar als die uitblijft is dat best lastig. Misschien verwacht je ook teveel van zo’n moment, en slaat twijfel toe. Hoe ga je daar mee om, ga je opbouwen of haak je af. Allemaal dilemma’s die invloed hebben op jouw leven maar zeer zeker ook dat van jouw hond(en).

(Op de foto samen met Morus, dolgelukkig was ik, en 11 jaar jonger ????)