Dit verhaal is geschreven door Elvira Rakovic. Zij heeft lange tijd samengewerkt met Suze om de problemen rond de zwerfhondenpopulatie in onder andere Bihac, Bosnië aan te pakken. Elvira is letterlijk en figuurlijk beschadigd door de oorlog, in onze ogen een ware heldin voor de dieren waar zij zich verantwoordelijk voor voelt. Wij vroegen haar wat de huidige oorlog in Oekraïne met haar deed.

"Wij, levend in Bosnia en Herzegovina, delen het wereldwijde gevoel van angst en spanning.

Ik word iedere keer weer overmand door emoties, wanneer ik me realiseer hoe flinterdun vrede is, de constante dreiging van oorlog voelt zwaar op mijn hart. Als ik zoveel afschuwelijke beelden voorbij zie komen, voel ik me bezwaard mijn verhaal te vertellen. Maar, ja, ik ben als kind beschadigd tijdens de oorlog in Bosnië. Net als veel andere kinderen die onder het geweld leden en nog steeds lijden overal ter wereld.
En toch, ik ben geworden wie ik ben, juist door wat ik heb meegemaakt en hoe ik daarmee omging. Nu ben ik betrokken bij het helpen van mens en dier, om wat ik gezien heb, om wat ik heb gezien. Ik wil de wereld een beetje beter maken, op mijn eigen manier.
Ik moet eigenlijk juist mijn verhaal delen, om mensen te laten weten dat het tonen van sympathie en betrokkenheid je kracht kan geven, ook voor je eigen elven.

Mensen krijgen hulp, ik zie het op social media voorbij komen, steeds meer reacties van mensen die elkaar helpen. Maar wat gebeurt er met de dieren? Zij worden meegezogen in de horror wanneer wij, als mensen, niet in staat zijn verantwoordelijk te handelen.

Dat is precies waar mijn angst en zorgen echt beginnen, ik zal uitleggen waarom;
Dieren hebben altijd een centrale rol in mijn leven gespeeld. Al vanaf het moment dat ik een dakloos dier kon onderscheiden van een dier met een eigenaar. Ik zag ze vechten voor hun bestaan op de straten van mijn dorp. Ik was misschien 8 jaar, ik voerde de zwerfhonden mijn lunch en besteedde al mijn zakgeld aan voer. Velen stierven een afschuwelijke dood, toen was de situatie vele malen erger dan nu. Ik vond ze soms overleden en begroef ze dan zelf, plaatste een kruisje op hun graf uit respect voor hun leven.

Toen de oorlog in Bosnië begon, was het allerergst dat ik moest aanzien hoe mijn hond Floki leed onder het geweld. Hij was zo vreselijk bang voor het geluid van raket inslagen. Dan rende hij naar ons toe in de schuilkelder, trillend van angst. Uiteraard mocht hij bij ons blijven, maar toen er op een gegeven moment 20-25 mensen bij ons in de kelder zaten, moest hij in de garage bij de koe van mijn oma. Ik maakte me de hele tijd zorgen over ze, en was bang dat het nooit voorbij zou gaan.

En dat brengt bij mijn conclusie, ik ben nu 45, ik heb ontzettend veel dieren die afhankelijk zijn van mij. Wat moet ik doen als er weer een oorlog uitbreekt? Wat kan ik voor ze doen als ze weer opnieuw gered moeten worden van het gevaar? Ik voel me zo machteloos. Ondanks mijn inspanningen me te behoeden het nieuws te lezen omdat ik nog steeds aan een Posttraumatische stresssyndroom leid, zie ik nog steeds al die dierenliefhebbers die stierven in Syrië, Afghanistan, en nu ook Oekraïne. Terwijl ze dieren aan het helpen waren.

Hoe moet ik daar nou op reageren? Hoe kan ik helpen? Ik wil mijn huis open stellen voor iedereen die het nodig heeft, ik wil de wereld veranderen, maar eigenlijk kan ik alleen maar bidden. Ik kan alleen maar bidden. En doorgaan met wat ik zelf doe voor mijn dieren, ik kan niet eens denken aan ze te verlaten, wat er ook gebeurt. Daarmee lijk ik antwoord te hebben op mijn eigen vragen, maar dit is nu niet mijn realiteit, ook al voelt het wel zo door alle herinneringen aan onze oorlog. Nee, dit is de realiteit overal waar oorlog woedt. En ieder leven staat op het spel.