Ze zeggen dat ik 15 weken was toen ik naar Nederland kwam. Maar dat is niet waar, ik was pas 9 weken. Ik moest in een bus, met allemaal benches op elkaar. Daarna moest ik op een boot, heel ver varen en toen weer heel lang in de bus. Ik begreep niet wat er gebeurde. De bus stopte in een straat in Nederland. En 1 voor 1 werden we allemaal uit de bus gehaald. Naast de bus stonden mensen: een vrouwtjes-human en twee kind-humans. De begeleider van de bus gaf mij in de armen van de vrouwtjes-human. En ik plaste gelijk op d'r shirt. Ze was niet boos. Ik stonk en was vies, maar zij gaf me kusjes. Ze namen me mee met de auto en daar viel ik op haar schoot in slaap.
Toen we aankwamen zei ze; “welkom thuis Ly, ik ben blij dat je er bent”. Dat had nog nooit iemand tegen me gezegd dus ik wist niet goed wat ik ermee moest. Een beetje verlegen zat ik in de gang. Ze deed de deur open en daar stond een gigant van een grote zwarte hond. Ze noemde hem Dinges en Dinges was mijn grote broer. Ik voelde me veilig bij Dinges dus ik bleef heel dicht bij hem in de buurt.
Mijn human ging met mij naar school. Want ik moest Nederlands leren of zoiets. Dat was nog niet ma
kkelijk! Er waren andere honden en Dinges mocht niet mee. Toch hebben we samen dapper vol gehouden, m'n human en ik. Ik heb nu zelfs een diploma!
Als ik ziek ben moet ik naar dokter Henk. Maar daar wil ik niet naar binnen. Gelukkig heeft mijn human niet alleen gezag over mij, maar ook over dokter Henk. Dus nu komt dokter Henk naar buiten en hoef ik niet die enge kliniek in.
Ik vind slopen leuk, maar m'n human lijkt daar minder blij mee. Dus ik slaap in de keuken. Als ik ga happen of bijten dan krijg ik straf. Dan moet ik voor straf 3 minuten op de wc. Maar ze snapt het niet, mijn human…want ik heb me toch plezier met de wc rollen!!!
Mijn human is lief, maar ze kan ook heel boos zijn. Toen ik nog echt klein was, was er een man die vond dat ik moest leren zwemmen. Hij zei tegen mijn human dat ze mij gewoon in de vijver moest gooien. Maar dat wilde m'n human niet. Toen wilde die man mij pakken om het toch te doen. En toen….heeft mijn human die man gewoon in de vijver geduwd!! Met z'n schoenen aan. We moesten toen allebei van de zenuwen heel hard plassen en zijn samen hard weg gerend. Die man hebben we nooit meer gezien.
Als m'n human me weleens een heel klein beetje zat is, dan gromt ze een naam (van de voorzitter van de stichting waar ik vandaan kom) en dan duik ik onder tafel. Dat is een spelletje geworden. Ook gaat ze me soms “pakken pakken pakken!!” Zo spannend vind ik dat!! Maar inmiddels heb ik geleerd dat ze me niet echt pakt. Ze wil dan spelen.
Als ze zegt dat Ly eigenlijk een afkorting is voor Love You dan geeft ze me zo’n mal raar gevoel van binnen.
Ze heeft nog een hoop te leren, mijn human. Maar ik help d'r wel want zo ben ik dan ook wel weer.
Tegen andere buitenlandse hondjes zou ik willen zeggen:
Wees soms ook lief voor je humans, ze bedoelen het goed. Ze moeten nog een hoop leren maar als we samen heel veel geduld met elkaar hebben dan lukt het. Echt!
Liefs, Ly
