Tijdens een reis naar Bosnië in september 2010 trof ik hem voor het eerst aan in het asiel waar we een groot castratieproject hielden voor honden van binnen en buiten het asiel.
Sale was een paar weken daarvoor over het hek van het asiel gegooid samen met een klein teefje. Ze waren duidelijk aan elkaar gewend en zaten samen in een klein kenneltje. Sjaak zat alleen maar verstopt en vond alles spannend. Eenmaal uit zijn kennel was hij vooral een kleine wervelwind, onzeker feest op pootjes.
We besloten hem op te vangen en op weg te helpen naar een leuker leven. Ik zag mezelf geen Sale roepen dus werd het Sjaak.
Na 4 maanden in de opvang leek hij zijn gouden match te vinden, geweldig lieve mensen adopteerden hem en waren dolblij met hem. Hij was alleen minder blij. Een maand lang zat hij te bibberen in een hoekje, heel bang. Ze haalden alles uit de kast en deden enorm hun best hem op zijn gemak te stellen, maar hij moest er allemaal niets van weten. Samen besloten we dat het beter was als hij bij ons terug zou komen.
We spraken onderweg af op een parkeerplaats, ik vergeet het nooit meer. De auto ging open en ik zag een hoopje verloren hond, in elkaar gedoken en doodsbang. Zo ontzettend sneu, ook voor de adoptanten, want die waren enorm verdrietig. Hij herkende mij niet en reageerde niet op onze honden in de auto. Hij zat in zijn eigen wereld en maakte geen contact. Totdat…
We de rotonde bereikten vlakbij ons huis. Er ging een knop om bij Sjaak en hij begon te loeien en te huilen. Eenmaal voor huis brak bij de bench af. Ik deed hem open, Fred stond in de deuropening van het huis en Sjaak racete naar binnen, vloog over de banken, knuffelde ons dood en rende blij om de andere honden heen. Sjaak was thuis!
We hebben ruim 12 jaar lang zoveel samen meegemaakt, eindeloos veel honden zijn door hem op weg geholpen, we zijn verhuisd, op vakantie geweest, er zijn nieuwe mensen in zijn leven gekomen en mensen weggevallen. En al die tijd was hij een stabiele factor in ons leven.
Het was voor ons een leven vol aanpassen en verschuiven van onze eigen behoeften. Sjaak had een hekel aan mensen, accepteerde er 7 in zijn leven en de rest mocht wat hem betreft dood neervallen. Hij kon geen seconde alleen zijn en zwaaide zijn kleine scepter in huis om de honden duidelijk te maken dat er met hem niet te sollen viel.
In oktober werd er een tumor geconstateerd achter zijn oog, en daarmee begon het proces van afscheid. Hij was 18 maar in topconditie, hij speelde, rende, rolde en knuffelde tot en met de laatste dag. We hebben een heerlijke strandwandeling gemaakt als afsluiting van een geweldig leven samen.
Hij ging op een rustige manier het leven uit, omringd door ons en zijn beste vriendin Princes.
We zullen hem nooit vergeten, hij laat zulke diepe indrukwekkende sporen na die we voor altijd zullen koesteren.
