Een goede vriendin heeft al meerdere buitenlandse honden een huis geboden. Meestal kiest ze voor de wat oudere hond, iets wat ik enorm toejuich. Na het verwerken van het verdriet rond het overlijden van de laatste hond besluit ze weer eens voorzichtig rond te gaan kijken. Ze treft een prachtige herder uit Spanje op haar pad. Hij komt naar Nederland en ze gaat naar de locatie waar hij verblijft.

Na uitvoerig voelen, kijken en de afspraak dat als het niet gaat hij altijd terug mag komen met de kat en in haar gezin, besluit ze hem een huis te geven.

Al snel blijkt dat de als makkelijk en lief omschreven hond wel wat meer lagen heeft. Dat is natuurlijk logisch, dat begrijpt ze als geen ander. De kat verhuist naar familie, want die is zijn leven niet meer zeker. Een verdrietige beslissing, maar ze wil de hond een kans geven. Er schuilt iets onderhuids wat haar een onzeker gevoel geeft, ze vraagt mijn hulp.

Ik zie een ontheemde hond, een hond die vooral met rust gelaten wil worden. Die geen behoefte heeft aan contact, die gewend is in een buitenruimte te leven zonder al te veel besognes. Maar nu woont hij in Amsterdam, niet in de allerdrukste wijk, maar ook niet wat hij gewend is. Bovendien zie ik een hond die tropenjaren heeft doorstaan, fysiek lijkt hij echt wel ouder dan werd aangegeven.

Besloten wordt professionele hulp in te schakelen voor zijn uitvalgedrag naar honden. Dat helpt wel iets, maar de omgeving verandert er niet door en daarmee verbetert zijn gedrag ook niet. Sterker nog, hij heeft 2 kleine hondjes gebeten tijdens het wandelen met niet geringe verwondingen tot gevolg.

Mijn vriendin wist het niet meer, ze had er alles aan gedaan binnen haar vermogen, maar dat dit niet ging werken voor de herder was wel duidelijk. Met lood in de schoenen en een gebroken hart benaderde ze de stichting, ze hadden immers backup beloofd. De deur werd echter direct dichtgegooid. Geen backup. Zonder pardon werd ze weggebonjourd. En daarmee werd het probleem levensgroot voor alle partijen.

Ze heeft het nog een tijd volgehouden, ik heb er bewondering voor. Uiteindelijk bleek de herder fysiek zoveel te mankeren, waardoor de dierenarts adviseerde hem in te laten slapen, en zo geschiedde. Mijn vriendin voelde zich een judas door haar sluimerende opluchting. Ik begrijp dat heel erg goed. Maar voor alle partijen was dit het beste. Achteraf gezien kwam een deel van zijn gedrag hoogstwaarschijnlijk door pijn, ondanks pijnmedicatie. Daarnaast speelde zijn verleden een grote rol, hij was gewend te liggen op een terrein en dit te bewaken. Voor hem was het aan de lijn lopen op straat helemaal niet fijn.

En nu zijn we een flink aantal jaar verder en besluit ze weer in het diepe te duiken, een nieuwe hond. We hebben hem samen uitgekozen, ze is te onzeker over haar vermogen tot inschatten of hij bij haar past, ze wil niet dat het weer mis gaat.

Deze hond is geweldig, vrolijk, lief, beetje gek, een wat oudere heer met een Roemeens straatverleden. Vrij ongecompliceerd, met typische straathondentrekjes. Iets waar ik niet van onder de indruk ben. Vriendin is echter bang, bang dat hij hetzelfde zal doen als de Spaanse herder. Het trauma zit diep, niet bij haar nieuwe aanwinst, maar bij haar.
Haar nieuwe liefde kijkt het Nederlandse leven met open blik tegemoet, hij begroet iedereen met een glimlach en naar honden is hij duidelijk maar beschaafd. Een hond naar mijn hart.
Ik hoop echt dat ze het trauma langzamerhand van zich af kan schudden, zodat ze weer kan genieten van het leven met een hond, samen, zonder zorgen.
ps. hond op de foto is niet de hond van het verhaal!

ps2. dit verhaal krijgt een vervolg!