Chantal is één van de beheerders van onze eigenarengroep. Zij schreef over de zeer recente adoptie van Casper:

“Tot eind 2022 was ik het trotse baasje van mijn bejaardensoos. 3 Senior Roemenen (2 reuen en 1 teefje), een hechte roedel. Helaas overleden de twee mannen kort na elkaar en bleef mijn teefje Sunny ineens alleen over, terwijl zij nog nooit een dag van haar leven alleen geweest was. Dat was wel een flinke aanpassing voor een zeer onzeker hondje en eigenlijk ook voor mij.

Toch paste ze zich vrij snel aan. Helaas kon ze niet meer alleen thuis blijven. Gelukkig kon ik dit ondervangen met een vriendin/oppas die op haar paste als ik ging werken. Zo dankbaar dat ik zulke mensen in mijn netwerk heb.

Maanden gingen voorbij en ik zag aan Sun dat ze zich beter voelde als ze, vooral buiten, met meerdere honden was. Sun is nooit de meest uitgesproken hond geweest en zorgde dat ze altijd op de achtergrond bleef, maar met haar “broers” kon ze lekker ravotten en werd ze uitgedaagd. Nu liep ze me achterna, snuffelde hier en daar en dat was het. Ik zag ineens een oud dametje, wat voorheen altijd de Benjamin van de groep was. Ik zorgde ervoor dat we zo vaak mogelijk een vriendje meenamen op de wandeling, zodat ze zich wat beter voelde. Tot ik op een punt kwam dat het tijd werd voor een maatje voor ons beiden.

Ik nam de tijd en was kritisch op het aanbod, aangezien een maatje goed moest aansluiten bij ons. Voorheen was ik wat minder kritisch en bleven opvangertje “gewoon hangen”. Maar nu waren er criteria waar ik op zocht. Ik heb ongeveer heel “baaszoekend hondenland” meerdere keren gezien.

In september kwamen er twee hondjes op ons pad. Een teefje en een reutje. Hondjes van middelbare leeftijd die in de opvang in Nederland zaten en dus te bezoeken waren. We hebben bij beiden een meet and greet gedaan en onze keus viel op Eddie. Een bescheiden, redelijk zelfverzekerd en schattig mannetje met een scheef kopje en een blik om verliefd op te worden. Eddie en opvangmama bezochten ons huis en ik zag aan Sun dat dit helemaal goed zou komen aangezien ze een voorkeur heeft voor reuen. We besloten te wachten met de daadwerkelijke adoptie tot mijn vakantie, op 4 oktober planden we de verhuizing van Eddie. Ik kan je zeggen, het was niet makkelijk om zolang te moeten wachten op een hondje.

Op “Wereld Dierendag", reden vriendin Suze en ik richting Amsterdam om Eddie op te halen. De administratie werd gedaan, even knuffelen met de andere opvanger, afscheid nemen van opvangmama en toen naar huis. Eddie, inmiddels omgedoopt naar Casper, zat in de auto alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Eenmaal thuis reageerde Sun ook minder heftig dan verwacht op Casper. Ze kan heel pinnig reageren naar vreemde honden in huis. En Casper…die was wat beduusd wat hem overkwam en vond dat het tijd was om het huis te inspecteren. Ik wist dat het goed zou komen. .

Casper is nu ruim een week bij ons en in de tussentijd logeert ook Xenna, de hond van mijn ouders, bij ons. Sun kan haar geluk niet op, want ze zit weer in een roedel en dat is te zien aan haar gedrag. Ze loopt weer voorop tijdens de wandeling, lijkt blijer, is vocaler en soms daagt ze me zelfs weer uit. Zo fijn om te zien. Casper is nog een beetje aan het bijkomen en gedraagt zich zo nu en dan alsof hij de hele wereld aankan en op andere momenten is de wereld hem totaal vreemd.

Elke dag zie ik weer een klein nieuw dingetje aan hem wat ik niet eerder zag en lijkt hij opener te worden en meer te durven. Soms moeten we een stapje terug doen, dat is ook oké en hoort erbij.

Op zijn rug liggen is toch wel “zijn ding” en dat doet hij veelvuldig. Hij slaapt gelukkig ook heel erg veel. De band tussen ons wordt steeds wat sterker. Gisteren ontstond er een spontane knuffelsessie op de bank, geïnitieerd door Casper zelf. Ik heb vertrouwen in onze toekomst!

Vriendelijke groet, Chantal, Sunny en Casper. 🐾"