Vanaf dat ik geboren ben lag er al een hond in mijn wieg.

Twee weken voor mijn geboorte hadden mijn ouders namelijk hond “knuffel” aangeschaft, een zogenaamde straathond (een mix bedoelden ze daar toen mee). Knuffel was mijn hele jeugd mijn maatje, omgang met andere kinderen was moeilijk voor mij en met knuffel deed ik alles. Hierna zijn nog verschillende honden in mijn leven geweest, veelal uit het asiel in Nederland of 'afdankertjes'.

Mijn huidige hond, Senna, heb ik nu anderhalf jaar.
Senna is in mijn leven gekomen op een manier die door velen niet als optimaal gezien wordt.

Vijf jaar geleden ben ik met een burnout thuis komen te zitten en in de achtbaan van therapie en diagnoses terecht gekomen. Op mijn 38e kreeg ik de diagnose ASS, ADHD, PTSS en chronische depressie. Veelal zat ik thuis binnen op de bank en door te weinig beweging en medicatie was ik 35 kg aangekomen.

Door een opname van de dochter van mijn buren vroegen ze of ik op haar hond wou passen. Dat was een zeer positieve wending, er was weer een doel en een gevoel van nodig zijn. In de drie weken dat Bella, een Stafford, er was leefde ik weer op en kwam ik letterlijk weer in beweging.
Toen Bella weer weg was bleef er het verlangen naar een maatje, een zielsgenoot.

Financieel was het erg zwaar en ik kon dus niet veel eisen aan de hond die ik zou gaan nemen stellen. (Vanwege mijn werk bij de dierenambulance en contacten met dierenartsen zou zorg geen issue worden, even ter verduidelijking).
Op marktplaats ben ik advertenties over honden gaan doorspitten en ineens was daar Senna. Senna moest bij de vorige baasjes weg omdat ze was uitgevallen naar een klein nichtje van de eigenaar en ze haar daardoor niet meer vertrouwden.

Bij de kennismaking was Senna erg angstig en liet zich absoluut niet door mij aaien of aanlijnen. Snoepjes vond ze wel erg lekker. Omdat het niet de bedoeling was om daar de hele dag te blijven hebben de vorige baasjes haar aangelijnd en ben ik gaan wandelen met Senna. Tijdens de wandeling merkte ik op dat Senna ondanks haar angst wel heel erg lief was en voelde ik een sterke verbintenis met haar.

Ik was me er uiteraard bewust van dat er een grote kans was dat het maanden zou duren voordat ik het vertrouwen van Senna zou winnen en dat dat een hele moeilijke periode kon worden, maar ik was al verliefd en zou er alles aan doen om het te laten werken.
De vorige baasjes waren ook absoluut niet slecht voor Senna maar wisten gewoon niet hoe ze met haar moesten omgaan. Senna mocht kosteloos met mij mee en kreeg ook nog haar mand, deken en eten mee. Ik was in de zevende hemel toen we onderweg naar huis gingen .
Senna was erg zenuwachtig omdat ze het niet begreep. Halverwege de weg naar huis probeerde ze dan toch om oogcontact te maken en mocht ik haar voorzichtig aaien.

Thuis aangekomen ging ze meteen in haar mand liggen en brak mijn hart toen ik zag hoe ongelukkig ze zich voelde. Ik wist gelukkig dat dit maar tijdelijk zou zijn. Zolang ze in haar mand lag mocht ik haar ook niet aaien of in de buurt komen. Als we gingen wandelen kon ik haar ook niet aanlijnen en moest haar met snoepjes uit de mand lokken en dan met veel moeite mocht ik haar aanlijnen.
De eerste nacht wou ze mee naar boven om te slapen want alleen beneden was ook maar eng, ze ging op haar deken op de grond liggen. Tot mijn verbazing werd ik 's nachts wakker doordat Senna op het bed sprong en bij mijn benen ging liggen.
De volgende ochtend ging ze weer in haar mand en tot grote vreugde kwam ze in de loop van de dag toenadering zoeken.

De tweede dag had ze zich aan me overgegeven, kwam naast me op de bank liggen, volgde me constant en kon zelfs al los buiten.

Uiteraard was het niet alleen maar positief want er kleefde een groot nadeel aan deze aanhankelijkheid, Senna kon nog geen 5 minuten alleen zijn. Wanneer ik weg ging jankte ze alles bij elkaar. Gelukkig heb ik weinig verplichtingen dus had de tijd en mogelijkheid om me aan haar aan te passen.
Andere punt was dat ze erg bang voor kinderen en mensen was, wanneer we langs het schoolplein liepen zat haar staart tegen haar buik geplakt en liep ze ineen gekrompen langs.

Senna is nu anderhalf jaar bij me en ook al anderhalf jaar mijn zielsverwant, ik noem haar altijd mijn allesie. Ze is enorm gegroeid in deze tijd, ze kan alleen zijn, ze loopt normaal langs het schoolplein en vertrouwt mij volledig.

Uiteraard zijn er nog wel wat issues. Senna vertrouwt vreemde mensen nog steeds niet en probeert ze dan weg te blaffen en zodra ze knallen, werklui die herrie maken of een luide motor hoort wil ze eigenlijk meteen naar huis. In het begin vluchtte ze dan echt en moest ik goed in de gaten houden dat ze niet weg liep, nu zoekt ze bevestiging bij mij.

Dankzij Senna is mijn leven weer opgefleurd en zijn er weer doelen en heb ik weer het gevoel nodig te zijn.
Senna heeft me in laten zien dat ik best goed met honden ben, iets wat andere mensen altijd al zeiden, maar ik zelf niet besefte. Ik had immers geen diploma’s in relatie tot werken met honden. Senna heeft me doen inzien dat ik een autodidact ben wanneer het op honden aankomt. Daarnaast kom ik uit een echte hondenfamilie en eigenlijk automatisch de goede dingen doe.

Omdat door mijn psyche het niet altijd mogelijk is om samen te werken met andere mensen ben ik minder op de dierenambulance gaan doen en doe ik nu samen met Senna als hobby en tijdsbesteding het opvangen van andere honden, help ik mensen met problemen met hun hond en laat ik honden uit.
Je kunt dus wel stellen dat ik niet de redder van Senna ben maar dat Senna mij heeft gered. Dankzij mijn allesie heeft mijn leven een boost gekregen. Door haar ben ik ook helemaal idolaat van buitenlandse honden, deze hebben zoveel meer karakter en persoonlijkheid en uitdagingen t.o.v. 'normale' honden.

Groet
Roel en Senna