Emma had al geruime tijd jeuk, we hebben van alles geprobeerd om het te verlichten, maar het werd alleen maar erger. Op een gegeven moment had ze haar oor tot bloedens toe open gekrabd en overal kale plekken. Tijd voor wat sterkers om de ellende te stoppen.
Ze kreeg prednison, wat een verlichting moest dat brengen, eindelijk van de jeuk af.
Helaas kwamen er een hoop zorgen bij. Ze viel in twee weken tijd 3 kilo af, was lethargisch en leek alle energie kwijt te zijn. Van onze vrolijke Emma was niks meer over. Bloedonderzoek toonde aan dat haar lever niet meer goed funtioneerde en een echo werd gepland. Ondertussen stopten we met de prednison omdat ik voelde dat dat een groot deel van de veroorzaker was.
We moeten een week wachten tot we de echo konden laten maken en spraken samen af dat als het niet goed was we haar meteen zouden laten gaan. Maar een paar dagen na het stoppen met de prednison zagen we opeens weer wat van de oude Emma naar boven komen. Ze werd weer een beetje zichzelf.
Tegen de tijd van de echo was ze helemaal oké, toch liet ik de afspraak voor de zekerheid doorgaan, omdat ik het mezelf niet zou vergeven als ze daarna toch weer wat slechter zou worden en het nog steeds onbekend was waardoor. De echo verliep heel goed, de arts was ontzettend lief en geduldig. Het zag er allemaal hartstikke goed uit, geen reden voor zorgen.
Het blijkt een allergische reactie op de prednison, iets wat ze dus nooit meer mag krijgen. Zo’n reactie is een uitzondering, maar ik vond het toch belangrijk om te delen. Inmiddels weten we wel dat ze niet besmet is met buitenlandse hondenziektes en de jeuk is stukken minder.
We kunnen nog lang niet zonder onze geweldige Emma, ik ben blij dat ze er nog is!
