Nieuwsbrief Januari 2023 – Buitenlandse Hond InZicht

Goede voornemens voor het nieuwe jaar, heb jij ze? Meer bewegen, minder eten, aardiger zijn, meer genieten, geen drank, geen suiker… we zien ze allemaal voorbij komen. Nu moet iedereen zelf weten hoe het nieuwe jaar te starten, maar wij zijn zeer uitgesproken: we hebben maar één voornemen en dat is genieten van en zorgen voor onze honden.

Heerlijk overzichtelijk. We gaan dat wat we toch al het liefste doen gaan we gewoon weer doen.
Doen we er meer voor dan anders? Nee, eigenlijk niet. We blijven onze stinkende best om onze honden een heerlijk hondenleven te geven. Als onze honden het goed hebben, is ons jaar bij voorbaat al geslaagd.

Hoe we dat precies doen? Eigenlijk heel simpel: normaal doen. Geen toeters en bellen, geen overdreven aandacht of dure accessoires, nee gewoon dat bieden wat onze honden gelukkig maakt. We kijken naar onze honden, proberen te ontdekken waar ze blij van worden en wat ze minder leuk
vinden. Van het één doen we zo veel mogelijk, van het andere zo min mogelijk.

We starten 2023 dus op zonder poespas en hoge verwachtingen. Thuis dan hé. Thuis doen we gewoon normaal. Voor Buitenlandse Hond InZicht hebben we wel duidelijke voornemens. We informeren dit jaar weer zoveel mogelijk eigenaren over fijn samenleven met hun buitenlandse
adoptiehond.

Daarnaast verspreiden we onze kennis via onze Specialisatie opleiding voor hondenprofessionals. Want hoe meer kennis en inzicht wij verspreiden, hoe groter het welzijn van de honden wordt. Is dit een bijzonder voornemen? Wat ons betreft niet. Je hard maken voor dierenwelzijn is tenslotte heel
normaal.

Nog maar eens een "Waarom? Daarom!" met betrekking tot onze opleiding. Cursist Juliëtte vertelt waarom zij koos voor de opleiding.

"34 jaar geleden ben ik naar Portugal verhuisd. Sindsdien heb ik vele "aanlopertjes" en honden uit het lokale asiel gehad.

Omdat we zoveel dierenleed zagen, heb ik samen met een paar andere vrijwilligers een stichting opgericht. Deze stichting heeft als doel het herplaatsen van honden wanneer mogelijk.

Via de stichting kreeg ik de kans de specialisatie te volgen. Ik denk dat wij de adoptieprocedure, het matchen van hond met mens en de nazorg bij adoptie nog sterk kunnen verbeteren door deze praktijkgerichte opleiding te volgen.

Het vergroten van mijn kennis over de buitenlandse hond en zijn toekomstige leven in Nederland is van ongekend belang. Het netwerk dat we op deze manier opbouwen maakt dat we beter kunnen doorverwijzen in geval van problemen die we zelf vanuit Portugal niet op kunnen lossen. Bovendien is de opleiding ook nog eens heel erg leuk om te doen."

"Ik had in destijds contact met een opvanggezin bij mij in de buurt. Onze eerste hond Belle uit Griekenland was overleden en we hadden nog een hondje uit Spanje, Guusje.

Ik kwam regelmatig bij het opvanggezin en had gewerkt als vrijwilliger bij de stichting die de honden uit Roemenië hier heen haalden.
Bozo kwam er als pup van 5 maanden. Hij was door een meisje van 8 gevonden in een doos op de vuilnisbelt in Roemenië, zonder moeder. De pups waren ongeveer 1 week oud. Het meisje heeft ze meegenomen naar haar opa en oma en die hebben de hondjes opgevangen. Ze zijn met de fles groot gebracht".

Lees hier het verhaal verder...

Geschreven door Suze

"Lieve Mona,
Ik heb 4 honden, ik ben echt dol op ze. Eigenlijk draait mijn hele leven om de honden en daar ben ik blij mee. Ik heb alleen één groot probleem: Verlatingsangst.
Ik kan nooit even ergens heen voor een boodschap of wat shoppen. Niet even met een vriendin een filmpje pakken of gewoon even op de thee bij iemand. Dat gaat gewoon echt niet. En dat maakt mijn leven er niet makkelijker op. Misschien kun jij mij helpen met advies?

Ik heb een camera hoor, en ik heb het opgebouwd, stapje voor stapje. Maar op de een of andere manier loopt het toch iedere keer weer mis. Dan zeg ik maar weer een afspraak af of ik stel het uit. Ik heb ook oppas voor als ik wat langer weg moet, maar dat probeer ik te vermijden.
Zodra ik de sleutels pak gaat het eigenlijk al mis, of misschien wel al als ik mijn schoenen aantrek. Als ik de deur achter mij dichttrek is het helemaal bal, dan is het eigenlijk al niet meer te doen. Maar soms moet ik wel.

Als ik dan in de auto stap en de straat uit rij stop ik om te kijken op de camera. Dan zie ik 4 honden, relaxed liggend, geen probleem.
Maar ik mis ze zo.
Hoe kom ik van mijn verlatingsangst af? Want het liefst blijf ik 24 uur per dag bij de honden.
Liefs, anoniempje (lees: Suze)"