Door Thirza
Onze eerste buitenlandse hond was Rosa. Toen zij eind 2020 overleed, was het eigenlijk snel duidelijk dat we er weer een hond erbij wilde. Ook dit moest dan wel weer een oudere dame zijn, gezondheidsproblemen en/of medicijnen geen probleem.
We gingen niet specifiek op zoek, maar wachtten tot er eentje voorbij kwam die hier wel weer zou passen, in ons leven en vooral ook bij onze andere hond Willem. Toen kwam OMA voorbij: een kleine, vriendelijke Spaanse pensionado van 11 jaar met een enorm bloed-oor. We waren op slag verliefd en namen contact op met de stichting voor meer informatie.
We hadden duidelijke afspraken gemaakt dat zij eerst naar een gastgezin zou gaan, daar op adem kon komen en dan rustig aan kennis kon maken met Willem. Mocht er onverhoopt geen klik zijn, dan zou de stichting haar zelf houden of ander adoptiegezin voor haar zoeken (noot: Rosa hadden we ook via deze stichting, dus we kenden elkaar al).
Het eerste bezoek aan OMA was zonder Willem. In het echt was ze nog liever, zachter en vriendelijker. Wij hadden meteen een goede klik met
haar. In de week er na, zijn we twee keer met Willem en OMA wezen wandelen en het bleek dat die twee het goed met elkaar konden vinden.
De eerste weken dat OMA hier was hebben we haar eerst rustig laten wennen aan ons, ons huis, ons erf, onze dieren. Stapje voor stapje, in haar tempo kon ze alles ontdekken en kennis mee maken. Dat ging eigenlijk heel vlot, heel natuurlijk. Haar behoefte kon ze op ons terrein doen, dus er was geen noodzaak om daarbuiten te gaan wandelen. Na die eerste weken ging ze meer interesse in tonen de wereld buiten het hek en besloten we haar aan te lijnen en op pad te gaan. We hebben een mooi zandpad voor de deur, ideaal om te verkennen. Weer stapje voor stapje, in haar tempo. 50 meter werd 100 meter, 100 meter werd 200 meter en zo verder. Totdat ik al snel merkte dat de afstanden weer korter werden, ze wilde toch liever terug naar huis, naar haar vertrouwde omgeving.
Toen realiseerde ik me, voor wie wandel ik eigenlijk? Moet ze wel wandelen? Is het niet zielig om alleen ‘maar’ op het erf te blijven en daar rond te scharrelen? Komt ze niets tekort?
Het antwoord was nee. OMA is hier met pensioen, ze hoeft niets en geniet met volle teugen van iedere dag. Soms wil ze toch een stukje het pad op, snuffelen wie er allemaal zijn geweest en dat is prima. Maar als ze niet wil, is dat dus ook prima Haar dagelijkse guilty pleasure is rollen op onze mestbult met paardenmest: met een sprintje omhoog, kop in de mest steken en dan op haar rug al rollend naar beneden glijden. En dan weer snel omhoog voor een volgende ronde. De stinkerd.
Ondertussen is ze alweer een poosje bij ons en helemaal gesettled. We zouden haar niet meer kunnen missen. Het is een slim clowntje met kleptomane neigingen waar iedereen vrolijk van wordt.
Thirza Thaens
