Mijn hele leven heb ik honden gehad. Als ik terugkijk waren het altijd “Tweede Kansjes”, of derde, of vierde… maar altijd honden die een kans nodig hadden. Die MIJ nodig hadden. Tenminste, zo voelde het. We hadden al een hond, Dinges. En Dinges was de hele wereld voor me.

Toen, op een dag, komt mijn dochter: “mama, er is een hondje in Griekenland wat ons echt nodig heeft. Hij is gedumpt, hij heeft geen ouders en hij zoekt ons”. Hij was een bolletje ellende, te mager, heel bang, onzeker en vies. En ik was om. Hij heette toen nog Fino, bij ons werd hij Lykos. Omdat hij zo klein en bang was. In het Grieks betekent Lykos “wolf” dus wij dachten dat als iets hem zou helpen, dat dan toch vooral een stoere naam zou zijn.

Lykos werd al heel snel ”Ly”, of “Lie ik snap het nie”, of “Tiedelie”. Maar hij was er!

Ly heeft ons maandenlang wakker gehouden, Ly leefde vooral in de avond, was een slechte eter, Ly z'n voeten waren stuk en hij sloopte werkelijk waar alles. We zijn inmiddels twee bankstellen verder, een sofa, IPods, een bril, meerdere orthopedische kussens, afstandsbedieningen, een telefoon en zelfs een tv. Maar Ly is Ly. Dus werd alles met het manteltje der liefde overdekt.

Heel vaak heb ik gehuild, Waarom kon ik deze hond niet bereiken? Waarom maakte hij alles stuk waar ik zo hard voor had gewerkt? Waarom durfde hij mij niet te vertrouwen maar Dinges wel? Ik werd er verdrietig en onzeker van.

Maar tegelijkertijd was Ly een vrolijke snuiter in huis. Hij was blij als je kwam en tegen hem sprak, maar aaien hoefde dan weer even niet. Spelen had hij niet geleerd dus ook daar moesten we allebei even aan wennen en schakelen naar wat wel kon. Dat werd dus: ik lig gillend op de grond en Ly doet happen.
Steeds opnieuw zoeken naar mogelijkheden. Verwachtingen aanpassen. Nieuwe oplossingen verzinnen. En dat hebben we gedaan. De bench was geen optie, dan was er blinde paniek. Dus hebben we een draaibaar schot gemaakt zodat Ly de keuken heeft als plekje om te rusten. Voor het blaffen naar alles wat buiten loopt maakten we een schot voor het raam. Voor het loslopen kochten we een lange lijn van 10 meter. De dierenarts komt naar buiten bij zijn praktijk zodat Ly niet naar binnen hoeft.

Dinges overleed heel plotseling. En zowel Ly als ik waren compleet van slag. Onze beste vriend….en hoe nu dan verder met elkaar?? Maar het was Ly die met de oplossing kwam. Hij stampte me met twee voorpoten als ik weer eens moest huilen. Hij likte de tranen van mijn gezicht. Hij lag (in mijn beleving) net zo verdrietig tegen mij aan als ik tegen hem. Ineens hadden we elkaar meer nodig dan ooit.

Ly is de terror van de buurt. Mensen vinden hem eng omdat hij groot is en heel hard blaft. Maar ik voel me veilig bij Ly. Er is een samen. En soms vind ik datzelfde samen heel moeilijk. Ly vraagt heel veel geduld. Ly moet zijn leven lang aan de medicatie, want hij heeft zware HD. Hij heeft een gebruiksaanwijzing waar ik mijn hele leven niet doorheen kan lezen want het is veel teveel. Maar Ly is ook degene die me laat lachen. Hij is degene die pas gewassen in een kroossloot springt. Hij wil liever een stoeipartij dan borstelen. Maar bovenal: Ly is altijd blij. Dat hele bange hondje is nu een hond die weet wat hij waard is. Hij weet dat hij op mij kan rekenen, en ik weet dat ik op hem kan rekenen….mits ik wel mijn rekensom even aanpas. Ly is de wind in mijn rug, met soms een beetje tegenwind.

Maar hee….wees eens eerlijk….zijn dat nou juist niet de leukste?!

We zijn er nog lang niet, Ly en ik. We hebben dagen dat we elkaar wel weg kunnen kijken. Ik heb dagen dat ik denk “goss, waar ben ik in godsnaam aan begonnen?” Maar, er zijn meer dagen dat we zoveel plezier hebben met elkaar. Dat ik voel dat ons “samen” een ECHT samen is.

Ly kwam, Ly zag en Ly overwon. Zoveel.

Hij is nu bijna een jaar bij ons thuis. En ik zou hem niet meer willen missen. Mijn Griekse Gekkie. Mijn Ly.

Tegen mensen die het soms ook weleens lastig vinden zou ik willen zeggen:
In the end,
Everything will be oke.
If it’s not oke,
It’s not the end!!!