Nieuwsbrief december 2024 – Buitenlandse Hond InZicht

Het moest er een keer van komen, de maandelijkse nieuwsbrief stopt met het zijn van een maandelijkse nieuwsbrief.

Ik zal wel zo nu en dan een mail uitsturen wanneer ik graag wat wil delen, maar niet meer zo vaak als dat ik dat nu doe.

In deze nieuwsbrief deel ik twee verhalen van eigenaren uit de eigenarengroep, uiteraard met toestemming. Beide ontroerend, om verschillende redenen. Het hebben van (buitenlandse) honden gaat gepaard met mooie maar ook hele verdrietige momenten.

Afscheid is onvermijdelijk, maar liefst wil je ze zo lang mogelijk bij je hebben. In het geval van Fluff ging dat helaas niet op. We wensen Margriet veel sterkte in het verwerken van het verlies.

Voor nu wil ik alle lezers fijne dagen wensen, een rustige jaarwisseling en een gezond en gezellig 2025.

Het afgelopen jaar hebben we ontzettend veel online sessies gehouden met eigenaren die ons verzochten mee te denken. Ze liepen vaak tegen uitdagingen aan waar ze zelf of met hulp niet uitkwamen.

Het is fijn dat mensen ons weten te vinden. Vaak kunnen we ze op weg helpen, soms komen we tot de conclusie dat het een mismatch is. Van daaruit denken mensen na over het vervolg, schouders eronder of herplaatsen. We hebben begrip voor beide!

Wat tegenviel is het aantal sessies waarin ter sprake kwam dat er geen nazorg werd verleend vanuit de herplaatsende instantie. Of dat de instantie in kwestie zelfs illegaal werkt.

We brengen dan ook graag nog maar eens het E-book onder de aandacht. Hierin staan de stappen die jou helpen een verstandige keuze te maken wanneer je op zoek bent naar een nieuwe hond uit het buitenland. (werkt de link niet maar wil je hem wel inzien, stuur mij dan even een mail!)

Wanneer je op zoek bent naar een hond, mag je mij altijd mailen om mee te kijken. Dat doe ik met liefde.

Voor het komende jaar neem ik wat gas terug als het gaat om de online sessies. Dus soms zullen geïnteresseerden wat langer moeten wachten of sneller worden doorverwezen naar betrouwbare hulp aan huis.

"Hoe een droom heel snel in een nachtmerrie kan veranderen…

Fluff was een Roemeen, 7 jaar oud, blind aan 1 oog en ernstig getraumatiseerd. Toch heb ik ervoor gekozen om hem te adopteren gewoon omdat ik vind dat hij een beter leven verdiende en ik inmiddels genoeg ervaring heb met getraumatiseerde buitenlandse honden en er de tijd en ruimte voor heb.

De laatste en enige foto's die ik van Fluff had gezien was van de castratie, onder narcose hadden ze hem geschoren omdat zijn vacht dusdanig vervilt was dat het niet goed was. hij was netjes op gewicht, dat was goed te zien. Na 6 weken wachten, omdat Fluff nog gecastreerd en ingeënt moest worden kwam hij naar Nederland.

Fluff werd thuisgebracht omdat hij zo getraumatiseerd was. Wat ik vooraf niet wist, is dat dit transport 4 dagen zou duren. Ik wist wel wanneer hij aan zou komen, maar wanneer hij zou vertrekken hoorde ik pas toen het zover was en daar schrok ik nogal van. Als ik dat had geweten had ik wat anders geregeld voor hem.

Fluff kwam hier aan en de tranen sprongen in mijn ogen zo uitgemergeld was hij. Zijn ribben staken uit en zijn heupen en al zijn botten ook, Fluff was bang voor mensen en kon niet aangeraakt worden. Het was echt nog erger met hem gesteld dan ik toen zag omdat zijn vacht ongeveer 3 cm lang was. Hij was heel bang voor mensen en dus heb ik besloten dat hij de eerste dagen in een schuurtje met een bed en afgezet stukje tuin en een camera met bewegingsmelder voor observatie zou gaan wonen, naast mijn huis. Gewoon zodat hij bij kon komen. Tenslotte was het hier warmer als in Roemenië dus dat moet kunnen. Uiteraard ging ik regelmatig bij hem zitten zodat hij me een beetje kon leren kennen.

De dag na aankomst wilde Fluff niet eten, alleen water wilde hij. Kan natuurlijk van de stress van het transport. Ik heb vleespap gemaakt van gepureerd gestoomd vlees met veel water om hem toch aan het eten te krijgen. Dit lukte dag 2 met lekker verse kipfilet en hij liet echt zien dat het wel goed zou komen. Dat het een lange weg zou worden dat was wel duidelijk. Ik heb een lekker dik pak stro in zijn schuur gelegd en een warmtelamp opgehangen. dat vond hij fijn en alles leek goed te komen.

Na de 4e dag kreeg hij 's avonds laat een soort toeval met stuipen en stuiptrekkingen en hij begon heel erg te kwijlen en te shaken dus ik heb de dierenarts gebeld. Na veel bellen vond ik er eentje die uit zijn bed wilde komen. Zijn bloed werd 's nachts nog onderzocht en hij bleek hele hoge ontstekingswaarden te hebben. Fluff kreeg een antibiotica injectie en iets tegen de koorts en pijnstilling en we gingen weer naar huis. Inmiddels was het 3 uur 's nachts. In de ochtend stond hij weer overeind, het bleek echt een vechter te zijn.

Zaterdagmorgen gelijk met hem naar mijn eigen dierenarts gegaan en daar werd hij opgenomen. Heel het weekend aan het infuus met vocht en antibiotica om te kijken of hij op zou knappen. Zondag ben ik nog op visite geweest bij hem om te kijken of hij dan wilde eten, maar helaas. Ik dacht echt dat hij de nacht niet door zou komen maar dat deed hij toch en op wonderbaarlijke wijze zat Fluff weer rechtop maandag morgen en hij begon weer te eten.

Nieuw bloedonderzoek wees uit dat de ontstekingswaarden in zijn bloed wel een stuk hoger waren dus Fluff ging op 3 soorten antibiotica tegelijk en extra natrium en kalium in zijn infuus met de kraan vol open. Röntgen foto's en een echo van zijn buik wezen op een ernstig ontstoken blaas en nog meer. Fluff zijn bloed werd opgestuurd voor verder onderzoek op buitenlandse ziektes. Fluff ging achteruit.

Toen de uitslag van het bloedonderzoek kwam was Fluff het zelf ook al een beetje aan het opgeven dus samen met de dierenarts heb ik besloten om Fluff na 5 dagen opname bij de dierenarts afgelopen woensdag toch in te laten slapen. Er was pas een deel van de uitslagen van zijn bloed binnen gekomen maar daaruit bleek hij leishmania en babesia te hebben, de dierenarts was er van overtuigd dat er nog meer uit zou komen en dat het hij het echt niet zou halen.

Fluff zijn droom en mijn droom veranderde in een nachtmerrie. Fluff was maar 9 dagen in Nederland. Ik troost me met de gedachte dat Fluff toch nog heeft geleerd wat liefde is"

mijn hart klopt sneller
tranen vullen mijn ogen
als ik naar je kijk

Het is zondagochtend, kwart over acht, 15 december 2024.
Zeven weken geleden ben je uit Griekenland naar Nederland en bij ons in huis gekomen. Jij begint ons ritme een beetje te begrijpen en wij de jouwe. Van beide kanten ervaren we onzekerheden die ons uitdagen. De jouwe anders dan de mijne ..

Ruimte lijk je vooral nodig te hebben, niet gewend aan het wonen in een huis met mensen. Inmiddels een week laten we je daarom 's nachts alleen in de woonkamer slapen ... en spelen: elke ochtend is de troep in de woonkamer iets groter nu je de ruimte voelt om in die uren je eigen gang te gaan.
En dan als de chaos weer hersteld is, zit je over de rand van de bench verwachtingsvol te wachten tot je je eerste maaltijd van de dag krijgt. En pas als ik met mijn kop koffie op de bank zit, durf je uit je bench te komen om liggend als bij een bachenaal je eten en drinken tot je te nemen.

Na zeven weken lig je niet meer gespannen bij je bakjes, klaar om bij een onverwachte beweging naar je bench te vluchten, maar met vertrouwen dat je de tijd en rust geboden wordt om zonder afleiding van ons 'enge' mensen je maal te eten. Daarna is het tijd voor een grote en kleine boodschap op de handdoek en als ik die heb opgeruimd dan ga je als ik weer op de bank zit rondlopen door de woonkamer snuffelend met je neus over de grond.

Vanmorgen lag al je speelgoed bij je kleedje naast de bank. En toen je in je bench liggende met je hoofd naar mij gericht, je pootjes over de rand naar mij keek, wierp ik je een voor een een aantal van je knuffels en ballen toe. Na even goed gekeken te hebben, stapte je uit je bench en pakte jij het voorwerp mee in je bench, ging weer liggen en kijken en wierp ik je weer wat toe. En zo hadden wij na zeven weken ons eerste, heuse speelmoment samen.
Bij de laatste worp stond je niet meer op, maar liet je een laag gepiep horen, een soort gejank, denk ik. Alsof je je opeens bewust was geworden dat we aan het spelen - jij, de hond en ik, de mens - waren, samen, en de angst opeens opdook vanuit dat besef ...

Vanaf dat ik opsta, Toula, en ik beneden kom en vanaf de bank in de vroege ochtend die nog donker is vanuit het lamplicht naar je kijk, zie ik jouw pracht, jouw unieke karakter en eigenschappen. De tranen wellen dan op in mijn hart door de liefde die ik voor je voel.

Ik hoop zo dat jij, Toula, ook je hart voor ons zult openen. Je doet het stapje voor stapje in je eigen tempo. Geen enkele druk sta je toe. Je naam betekent 'licht' en jouw licht heeft ruimte nodig om te gaan schijnen. Stapje voor stapje laat je je licht wat meer schijnen en overwint dat licht het donker van wat jij hebt meegemaakt ...