Omdat wij onze Buitenlandse Hond, die ooit gevonden is in een bos ergens in Bosnië met een grote buikwond, uitgemergeld, vermagerd en angstig, nu graag een Super Leven willen geven, dacht ik: “Kom, ik stap vandaag in de auto en we gaan een mooie, lange wandeling maken”.

Dit deed ik niet alleen. Twee weken geleden, was ik samen met mijn vrouw op een feestje van één van haar collega’s uit de zorg. (“Toe nou, ga nu maar gewoon mee, is altijd gezellig en je ontmoet er vast wel andere mannen”.) En ik ontmoete er inderdaad een andere man, met zijn asiel hondje, en na enkele pilsjes besloten wij elkaar nog eens op te zoeken en samen met onze honden een wandeling te maken, zodat we elkaar beter zouden leren kennen. En zo geschiedde.

Samen met mijn hond, haalde ik het andere baasje en zijn hond op en we reden van Groningen naar Bakkeveen. Ik had gehoord dat daar een groot stuk bos was, waar Honden los mogen lopen. Niet onbelangrijk te vermelden hierbij, is dat wij onze hond ongeveer anderhalve maand hadden…Dus nog geen idee wat er met een Buitenlandse Jachthond zou kunnen gebeuren. Ik liet hem lekker los lopen en was ondertussen heel druk met het beter leren kennen van mijn nieuwe vriend.

Na een tijdje zei de nieuwe vriend: “Waar is je hond eigenlijk?”. Verschrikt keek ik om mij heen en begon hard te roepen….. Maar geen enkele reactie. De hond was weg. Het klamme zweet brak mij uit. Weer roepen. En ja hoor, we hoorden tussen de struiken ineens een oorverdovend gejank, een gepiep door merg en been, een geblaf van heb ik jou daar, een jachthond in razendsnelle actie. En: voor hem uit twee reeën, die renden voor hun leven. Wij keken elkaar stomverbaasd aan….

Dus wij in galop, weer achter hen aan, hijgend, rennend, puffend, roepend. Maar niks hoor, we konden roepen wat we wilden, steeds wanneer we bijna in de buurt waren, rende mijn hond weg van ons, steeds verder en dieper de bossen in. Hij reageerde wel op mijn roepen, door even stil te staan, te kijken, om vervolgens nog beter zijn best te doen om de reeën naar mij toe te drijven.

Deze hele vertoning duurde uren…. Op een gegeven moment begon het donker te worden en bij ons brak de vermoeidheid aan. Het enige wat ik nu nog kon doen was de dierenambulance bellen en een vriendin die in de buurt van Bakkeveen woonde. Na nog een laatste blik richting het donkere woud, liepen we stilzwijgend terug naar de auto. Het hondje van mijn Vriend, trippelde kordaat voor ons uit.

Tijdens de rit terug naar Groningen, huilde ik stille tranen en kon geen zinnig woord meer uitbrengen. Ik was mijn hond kwijt door mijn eigen stomme schuld. Wie liet er ook een hond los lopen die je nog maar net had in een onbekende omgeving? Hij zou mij nooit meer terug kunnen vinden en ik hem niet. We waren elkaar kwijt. En mijn geweldige Buitenlandse Hond moest weer door de bossen struinen…. Op zoek naar eten en onderdak…..

Eenmaal thuisgekomen belde ik snikkend mijn kinderen op. De hond was weg…. (Ik durfde mijn vrouw niet eens te bellen, zij was op Thuiszorg route) De kinderen zeiden meteen: “Kom Pap, we gaan zoeken”. Even later reden we samen terug richting Bakkeveen. Ondertussen belde mijn vriendin uit Bakkeveen op met de mededeling dat ook zij, met man en kinderen, richting bos gingen om te zoeken. Zo waren we al met negen personen….Het kwam vast goed.

Ineens ging opnieuw mijn mobiel…Het was mijn vriend….Hij was meteen terug gereden met zijn eigen auto en had onderweg twee ongebakken frikandellen gehaald. (Deze kreeg hij gratis van de snackbar houder want het was zo zielig…) En was hiermee al roepend het bos weer in gelopen. Na twee keer roepen, kwam onze
jachthond bekaf op hem afgelopen en at meteen de frikandellen op. Samen zijn ze weer naar Groningen terug gereden, alsof er nooit iets gebeurd was…

Behalve dat ik mijn hond weer terug had, wist ik ook meteen, dat ik een nieuwe vriend had voor het Leven, dat hij dit zomaar voor mij had gedaan. Eigenlijk: Twee vrienden voor het leven…Wat een enorm kostbaar, onbeschrijfelijk bezit!