Ik weet het nog goed, toen ik nog klein was. Mijn kamertje grensde aan de gang, en aan de overkant van mijn kamertje was het toilet. Als ik ’s nachts naar het toilet moest, moest ik dus toch zeker 2 meter door die levensgevaarlijke gang. Jullie raden het al, ik stelde het zo lang mogelijk uit, tot het echt niet meer ging. Dan raapte ik al mijn moed bij elkaar, maakte een noodplan in geval van een aanval door de griezelige griezels en loerende lelijkerds in het donker. Als een soldaat ten strijde stapte ik uit mijn veilige bedje.

Snel rende ik naar het toilet, deed ik wat ik moest doen en bereidde me ondertussen voor op de gevaarlijke weg terug. Lord of the rings was er niets bij mensen, echt! Ik vloog door de gang terug naar mijn bedje, kroop onder het dekbed bij mijn knuffelbeesten en voelde me opgelucht. Ik leefde nog en ik had gedaan wat ik moest doen. Poehee, wat een avontuur weer.

Ik zie een enorme parallel met de honden die hier kwamen en bang waren voor de nieuwe omgeving. Die het plassen in de tuin maar eng vonden en de weg er naar toe al helemaal. Hoe makkelijk is het voor mij om mij in te leven in hun angst.

Ik zorg voor een veilige plek van waaruit ze overzicht hebben, maar ze zich ook kunnen verschuilen op momenten dat ze zich niet op hun gemak voelen.
Wanneer ze naar buiten moeten, til ik ze op zodat ze niet over die enge vloer hoeven, gelukkig is het in ieder geval niet donker en zien we al het gevaar samen. Ik zet ze in de tuin, zodat ze onder mijn bescherming veilig kunnen doen wat ze moeten doen, en laat ze naar binnen gaan wanneer ze dat willen. Ze vliegen in het begin slippend door de bocht, op weg naar hun veilige plekje, buut vrij.

Zo voelt het. Daar is het veilig en lopen ze geen gevaar.

Leef je in bij angsten, snap waarom en doe wat je als beschermer moet doen. Laat ze niet aan hun lot over.

Ps. Ik weet zeker dat, toen ik nog klein was, mijn moeder deelgenoot had gemaakt van deze angst, ze er ongetwijfeld voor mij was geweest op de bange momenten. Maar ergens durfde ik dat zelfs niet, want roepen naar mijn moeder, dat hadden die griezels vast gehoord en mijn moeder vermoord 😉
Ps2. Op de foto onze huidige opvanger Tom, zijn avonturen en onze uitdagingen kun je hier volgen.