Onze Zlatan, is een Posavski Gonic, een ras dat vooral veel in Kroatië voorkomt, maar van origine ontstaan is uit de regio van het voormalige Joegoslavië. Het is al een oud ras waarvan de eerste afbeeldingen al te vinden zijn op schilderijen of fresco’s welke dateren uit de 16e eeuw.
Deze honden zijn gefokt voor de jacht en als begeleidingshonden. “Jagen” is heel belangrijk voor de Posavski en ze moeten iedere dag veel bewegen, rennen, snuffelen en einden wandelen. Doen we dit niet, dan wordt hij vooral ‘s avonds ondeugend en onrustig…. Hij gaat dan heen en weer lopen, blaffen, piepen, gooit zijn speeltjes en knuffels door de kamer, gaat knagen en knabbelen aan zijn mand en zijn dekentje en kijkt verlangend naar buiten…. Kortom, hij moet zijn energie dagelijks kwijt.

Op een zondagmiddag was ik bij een ouder echtpaar, van achter in de tachtig, op bezoek geweest en Zlatan had de hele middag heel geduldig, rustig en lief liggen wachten, suffend op zijn dekentje. Eindelijk gingen we naar buiten…. Vrijheid, snuffelen, spelen, rennen. Feest. Hij kon niet wachten tot we de lift uitkwamen en richting plantsoen liepen. Het was een prachtige nazomer middag en ik dacht: “Ach, hij heeft de hele tijd gelegen, het is hier rustig, hij kan wel even los…”

Maar: na een paar stappen naast mij, zag Zlatan waarschijnlijk verderop een kat en weg was hij…. Er was geen houden meer aan. Al blaffend en rennend, steeds sneller en wilder, als een super jachthond achter zijn prooi aan. De straat over…. En ja, ik zag het voor mijn ogen gebeuren, een aanrijding! Het klamme zweet brak mij uit, tranen branden achter mijn ogen…. Door mijn stomme idee dat hij wel even los kon werd Zlatan voor mijn ogen aangereden. Mijn eigen stomme schuld. Mijn eigen lieve hond. Ik werd geholpen door een voorbijganger en bij de dierenarts aangekomen bleek het allemaal gelukkig redelijk mee te vallen. Zlatan was “geschept” door een auto tegen zijn rechter achterpoot, maar deze reed gelukkig zachtjes, waardoor er wel kneuzingen waren en een enorme ontvelling, maar verder niets ernstigs.

Door het ongeluk kon hij niet meer lopen, werd ingezwachteld en kreeg een kap. Wat voelde ik mij schuldig zeg. Ik heb toen drie nachten naast hem op de bank gelegen, zodat ik er voor hem was en hem kon helpen waar nodig.

Samen hebben we het wandelen weer rustig opgebouwd en na een half jaar, was Zlatan weer de oude en kon hij weer pijnvrij wandelen. Maanden later, afgelopen 4 december 2022, lopen Zlatan en ik samen over de dijk. Hij is aan het rennen, vliegen, spelen, draven, met twee andere buurthonden…. Voordat ik het in de gaten heb, loopt hij in volle vaart en met een keiharde klap van achteren tegen mij aan. BAM! Daar lig ik.

Mijn achterhoofd raakt met een harde dreun de koude straat en mijn linker been, knie, enkel, maakt een hele vreemde draai. Daar lig ik dan. Niet in staat om op te staan. Pijn. Kou. Zlatan komt naar mij toe en begint mijn gezicht te likken. De baasjes van de andere honden bellen een ambulance. Wat blijkt? Ik heb mijn beide enkelbanden gescheurd, mijn enkel gebroken, mijn kuitbeen is beschadigd, een breukje bij de knie en wordt met spoed geopereerd zodat er twee pinnen in mijn enkel kunnen worden gezet.

Voorlopig de eerste maanden niet belasten. Dus ook geen wandelingen met Zlatan…. Wekenlang binnen zitten. Verlangend kijken naar buiten…. En Zlatan? Hij ligt regelmatig bij mij in mijn “Hoog-Laag” bed. Genietend van de rust en de aandacht. Samen met zijn Baasje.