Ik weet het nog goed, toen ik nog klein was. Mijn kamertje grensde aan de gang, en aan de overkant van mijn kamertje was het toilet. Als ik ’s nachts moest plassen, moest ik dus toch zeker 2 meter door die levensgevaarlijke gang. Ik stelde het zo lang mogelijk uit, tot het echt niet meer ging. Dan raapte ik al mijn moed bij elkaar, maakte een noodplan in geval van een aanval door de griezelige griezels en loerende lelijkerds in het donker. Als een soldaat ten strijde stapte ik uit mijn veilige bedje.
Snel rende ik naar het toilet, deed ik wat ik moest doen en bereidde me ondertussen voor op de gevaarlijke weg terug. Lord of the rings was er niets bij mensen, echt!
Ik vloog door de gang terug naar mijn bedje, kroop onder het dekbed bij mijn knuffelbeesten en voelde me opgelucht. Ik leefde nog en ik had gedaan wat ik moest doen. Poehee, wat een avontuur weer.
Ik weet zeker dat als ik mijn moeder deelgenoot had gemaakt van deze angst, ze er ongetwijfeld voor mij was geweest op de bange momenten. Maar ergens durfde ik dat zelfs niet, want roepen naar mijn moeder, dat hadden die griezels vast gehoord en dan wisten ze waar mijn bedje stond.
Ik zie een enorme parallel met de honden die hier komen en bang zijn voor de nieuwe omgeving. Ik zorg voor een veilige plek van waaruit ze overzicht hebben, maar ze zich ook kunnen verschuilen op momenten dat ze zich niet op hun gemak voelen. Een buutvrij plek noem ik dat. Daar is het veilig en lopen ze geen gevaar.
In plaats van een rondje in de buurt plassen in de tuin klinkt eenvoudig, maar sommige honden durven niet eens de drempel over naar de tuin. Kleine moeite om mij in te leven in hun angsten en te leren begrijpen hoe ik ze kan helpen.
Ik draag ze naar de tuin, blijf erbij zodat ze onder mijn toezicht veilig kunnen doen wat ze moeten doen, en laat ze naar binnen gaan wanneer ze dat willen, op weg naar hun veilige plekje, buut vrij. Zo voelt het.
