Nieuwsbrief maart 2024 – Buitenlandse Hond InZicht

Heel even kregen we een voorschot op de lente, de vogels zongen luidkeels, de zon scheen en de hazen huppelden over het weiland. Die hazen, daarover later meer.

Het lentegevoel werd alweer een beetje uitgewist door een somber maarts weertje met motregen en bewolking. Gelukkig ziet het er goed uit als we naar de voorspellingen kijken, hou dus hoop, op naar de lente!

Op de foto Rakker van Patricia. Patricia deelt altijd enige foto's in de eigenarengroep. We zijn allemaal een beetje verliefd op Rakker!

Wintervet...je kent dat wel. In de wintermaanden zijn we een stuk minder actief en dat geeft een extra randje aan ons lijf. Maar geen paniek: Zodra de zon begint te schijnen, voelen we de onweerstaanbare behoefte om in actie te komen. Opruimen, tuinieren én wandelen natuurlijk! Dat wintervet wordt aan het werk gezet!

Prima allemaal, maar het kwijtraken van wintervet bij onze honden vraagt wel extra aandacht. Want opeens veel bewegen na een periode van (te)veel rust, is belastend voor het hondenlijf. Meer actie moet je opbouwen, wil je je hond blessure- en ongemak vrij houden. Dat geldt hetzelfde voor omgaan met een hogere temperatuur. Natuurlijk is het zalig in de bijna-lente-zon, maar je weer zelf hoe warm deze kan zijn. Ga jij dan met je hond lekker stevig wandelen, realiseer je dan dat ook het om kunnen gaan met warmte opgebouwd moet worden.

Dus ja zeker, ga lekker in actie en zeg dag tegen het wintervet. Maar bouw het op, blijf naar je hond kijken hoe hij reageert en pas je ambities aan op wat je hond aankan!

Onze Sammie is in Spanje geboren en met haar moeder en zusje gevonden in Malaga Spanje in een hol. Toen ze 4 maanden oud was is ze in corona tijd geadopteerd door een gezin in Nederland. Ze hadden geen "klik" met Sammie en hebben weinig gedaan aan socialisatie en opvoeding. Daarom werd door dit gezin besloten dat ze beter naar iemand anders kon die er wel tijd, geduld en liefde aan kon besteden.

Na het overlijden van onze 2 Duitse herders waren wij op zoek naar een hondje. Wij hoorden van Sammie en besloten te gaan kijken. Het was liefde op het 1e gezicht en we hebben haar gelijk meegenomen.

De 1e maand ging het geweldig, maar ze kreeg toch een terugval. Bang voor mensen, auto's, kinderen. Met heel veel geduld, liefde en structuur hebben wij nu na ruim een jaar een geweldige hond waar we verschrikkelijk veel van houden. Elke dag ga ik met haar naar het bos voor een lange wandeling en sinds kort kan ik haar ook los laten lopen zodat ze heerlijk kan rennen. Sammie is een verrijking van mijn leven!

Vorige week merkten we een kleine verandering aan de wijze waarop Emma buiten was. Ze was minder in contact met ons en meer in contact met haar neus op de grond. Onze lente-alarmbellen begonnen zachtjes te rinkelen.

De volgende dag zag ze een haas, op afstand. Weg was ze. Ze had zichzelf op een terrein gemanoeuvreerd waar ze niet meer af kon komen zonder hulp. Tuthola.

Fred heeft zichzelf om een hek gewurmd en heeft haar opgehaald. Ze was toch wel wat opgelucht.

Dit betekent helaas wel dat ze tot aan de herfst aangelijnd gaat op plekken waar hazen zitten. De hazen hebben vanaf nu dus de vrijheid om veilig rond te huppelen 😅

Op de foto het gezicht van Emma na een wandeling met hazenluchtjes, ze is er high van.

Maar deze ervaring deed mij weer ook denken aan onze Archie. Hij was een windhond, een hele bijzondere hond met een gouden karakter.

We hadden een lekkere wandeling gemaakt, gescharreld en beetje gesparteld in het water. Iedereen was voldaan en we liepen richting auto. Met nog 500 meter te gaan sprong er uit het niets een haas omhoog naast ons in het veld. Het gras stond een meter hoog en de haas rende in paniek een rondje. Archie sprong in het hoge gras en volgde zijn instinct; achter de haas aan!

Mijn gedachten schoten alle kanten op: "wat als hij er echt vandoor gaat, verderop ligt een weg, wat als hij mij kwijt raakt in zijn snelheid, hij ging nml loeihard. Wat moet ik doen?" Ik probeerde tot rust te komen, ik besloot door te lopen.

Ik zei: “Arch, ik ga naar de auto goed?”
Hij keek naar mij. En rende verder.
“Ik zie je zo oke? Toedeloe schatje” riep ik.
Hij keek nog eens. Naar mij. Naar de haas. Staat stil. Ik zag hem denken. De haas of mijn baas.
“Maaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam wacht op mij!!!”

Met een noodgang kwam hij naar mij toe. En nooit, nooit was ik zo trots op hem als op dat moment. Hij koos voor ons. En niet voor dat waar hij eigenlijk voor gemaakt was. Hij koos voor dat waar hij gelukkig was, waar hij veiligheid, warmte en vriendschap voelde. Dat was een intens mooi moment wat ik nooit zal vergeten.

Op de foto onze Archie in topspeed