In onze groep voor eigenaren worden dagelijks verhalen, ervaringen, hoogte- en dieptepunten geplaatst. De afgelopen maand lazen we het bericht van Shayra en vroegen haar of we die met jullie mochten delen. Dat mocht, en daar zijn we heel blij mee. Want het is een verhaal, wat voor velen herkenbaar is!
"Ik wil even van mij afschrijven, maar geen zorgen, ik eindig wel in een positieve noot.
Soms zakt de moed mij in de schoenen, zoals gisteravond: ik en Scotty waren nog maar een paar stappen buiten en plotseling begint hij in de wilde weg te blaffen, misschien dat er aan de andere kant van de straat iemand in het donker overstak maar die is dan al niet meer te zien. Scotty kan het niet loslaten en blijft blaffen. Toch lopen we maar verder want ik ben moe en hij moet toch echt nog even zijn behoeftes doen voordat we gaan slapen… Maar dan komt er iemand onze kant opgelopen, dus weer complete paniek waar Scotty zich niet overheen kan zetten zelfs als de persoon alweer ver uit beeld is. Ik kan hem niet meer bereiken, zoveel met hem geoefend en getraind het afgelopen jaar, maar we lijken helemaal terug bij af. Ondertussen had ik allang weer besloten dat we terug zouden keren naar huis, maar ik krijg hem niet mee. Het lijkt wel alsof hij constant een onzichtbare vijand aan het bevechten is en alle prikkels die voorbij komen maar gewoon bijkomende zaken zijn waar ook tegenaan geblaft moet worden. Ik besta niet meer. Niks werkt.
Twee vervelende puberende jongens komen op de fiets voorbij, die lachend en schreeuwend terug gaan ‘blaffen’ naar Scotty. Nu is niet alleen Scotty boos, maar ik ook. En in mijn eigen blinde paniek schreeuw ik om 23:30 over straat: “HOU JE BEK!” Niet tegen mijn bange hondje, maar tegen die twee rotkinderen. Ik schrik van mezelf, maar zelfs dat hoort Scotty niet en de jongens op de fiets ook niet, die zijn alweer voorbij. Teleurstelling en schaamte overweldigd me, in de stille straat waar ik alleen maar kan bedenken dat ál mijn buren mij nu hebben horen schreeuwen en vast denken dat ik één of andere dierenbeul ben die tegen mijn hond gaat staan schreeuwen, terwijl ik juist voor hem op probeerde te komen. In principe blafte ik met hem mee, we zijn tenslotte een team toch?
Laatste stukje rennen we samen naar huis, want het begint te regenen en dat is voor Scotty toch letterlijk de ‘druppel’ in de emmer die al is overgelopen maar waarvan hij weet dat het thuis weer leeg mag lopen. Ik juich zachtjes tegen hem in de hal: “We zijn weer thuis lieffie!” En zodra ik de voordeur op slot draai voor de nacht, stromen de tranen over mijn wangen. Even betwijfel ik alles aan mezelf. Alhoewel ik mezelf sterk probeerde te houden op straat, stort dat met het sluiten van de voordeur compleet in, maar Scotty blijft alert. Ook nog in de slaapkamer staat hij in gestresste stand met z’n kop omhoog in de leegte staren en ‘binnensmondse’ blafjes naar buiten werken. Dit duurt ongeveer een uur, waarin ik met mijn moeder bel en een brownie bak (als medicijn tegen mijn eigen emotionele toestand). Wanneer ik zelf ook weer rustig ben en in bed ga liggen, kruipt hij tegen mij aan en valt hij in mijn armen in slaap.
De volgende ochtend worden we allebei laat wakker, ik met hoofdpijn maar na een stukje zelfgebakken brownie als ontbijt besluit ik er toch maar het beste van te maken. Na onze ochtendwandeling kan ik alweer bijna janken, maar deze keer van geluk en trots. Op de één of andere manier hield ik mijn hoofd omhoog, mijn ademhaling rustig, mijn stem vrolijk, Scotty mag overal snuffelen zolang als hij wilt en hij komt regelmatig bij mij checken. De stress van de vorige avond is gedaald en ik ‘besta’ weer. We bekijken vanaf een afstandje enge prikkels en dit doet hij super goed.
Plotseling is het enorme trots die mij overweldigd, trots op Scotty maar toch ook wel een beetje op mezelf. Op ons beiden.
Opnieuw ben ik eraan herinnerd hoe waardevol onze band is en dat een slechte dag, echt niet gelijk staat aan een verloren jaar van het opbouwen daarvan. En dat geeft mij toch weer een beetje hoop en moed om verder te gaan.
Ik wilde dit delen, omdat er misschien toch vaak alleen maar over de trotse en mooie momenten wordt gepraat, en om een beetje moed en hoop te geven als je je zelf even niet zo trots voelt."
